Paraguay, wat kun je mooi zijn

door de Evergreen28 juni 2019

In mijn bankiersloopbaan, die ergens midden jaren zeventig begon, werkte ik in verschillende disciplines en ook diverse keren in buitenlandopdrachten. Voor Rabobank Development zat ik twee jaar als CRO bij het Paraguayaanse Banco Regional in het zuidelijke Encarnacion. Een leuke plaats maar met vrijwel geen weekendvertier. Dat vond ik al snel in het op 600km afstand gelegen golfresort van Carlos Franco op een uurtje rijden van de hoofdstad Asunción. Ik reisde er vrijwel elk weekend naartoe, kreeg er les van Carlos’ broer en speelde wedstrijden met mijn vaste caddie Marco. Van zo’n golfdag onderstaand verhaal.

Les van een twaalfjarige slungel

Met twee rake klappen een eagle slaan op een dogleg par-4 hole zal vanaf nu altijd één van mijn dromen zijn. Het twaalfjarige slungelige jong wist zich geen houding te geven tegenover ons gedistingeerde heren, waarmee hij bij de gratie Gods deze dag een flight mocht vormen, toen zijn bal vanuit een onmogelijke ligging randje fairwaybunker op dik 200 yards met een ijzertje zeven strak richting vlag ging om direct in de hole te landen. De clubvoorzitter, penningmeester en nog een bal uit Nederland hadden hun gedachten nog bij de afslagfoto’s met enkele goddelijke promotiedames, hun caddies, golffrutsels aan tassen en verdwaalde eerste afslagen, terwijl de jongeling zijn vizier al op scherp had staan. ‘Hoe verkopen we dat straks als we binnen zijn, dat we ons zo hebben laten inpakken,’ zag je de heren van stand denken? High fives werden knarsetandend uitgewisseld en de distingués bakten van deze hole verder niets meer.

Carlos Franco Presidentscup

We zijn aanbelandt in de jaarlijkse Banco Regional Carlos Franco Presidentscup met een heuse PGA-prof als president. Een copieus ontbijt leidde de ochtend in, buigende pinguïns zorgden ervoor dat het de gasten aan niets ontbrak. Golfen moesten ze verder zelf doen en net als bij vissen was de bralpraat niet van de lucht en dat was nog maar het begin van deze heerlijke dag. De greenkeepers, de zon, een heerlijk briesje, de pagaritos, de krokodillen en de bloeiende struiken schiepen dit paradijs waarin we ons die dag verder konden baden. De caddies deden hun stinkende best om de corpsballen hun humeur terug te laten vinden en op hole 3 werden we opgewacht door de president. Zijn flight moest even op voorgangers wachten en het jong, zoontje van de baan marketingmanager met handicap 8, zo meldde hij blozend, oogstte de zoveelste bewondering. De distingués stonden nog met lege handen maar warmgedraaid zou hole 3 een turn-around zijn.

Zo mooi kan Paraguay zijn op zo’n uurtje van Asunción. Midden in een verstild graslandschap met verdwaalde palmen, verdorde dorpjes, vrolijke armoede, stralende kinderen aan de hand van hun moeders, strenge maar corrupte dienders, ligt een fantastische golfbaan geleid door de broers Franco, waarvan er enkele internationale faam genieten. Een clubhuis als een balzaal, zwembad, tenniscourts, poloveld, villa’s, practice grounds, kortom alles wat de hedendaagse bal verdient.

Revanche?

Carlos gaf ons nog een demoslag van dik 320 yards en liet ons vrolijk zwaaiend met onze gedachten op de afslag van hole 4 achter. De twaalfjarige had even een dipje dus revanche lag op de loer. Evenwel de green van hole 4 wordt achter beschermd door loodrechte wateroevers. Onze prachtige afslagen en door-de-baan-wonderen werden bij twee van de drie heren afgestraft. Op dogleg hole 9, richting promoladies met vers water en bananen, eindigend op een eilandgreen, zag de overmoed haar kansen weer schoon. Titleists onvindbaar in rechtse roughs, Titleists plonzend in de wenkende vijver, Titleists out of bounds achter de green, Titleists plonzend in het water bij te veel putting druk, want aflopende green, Titleists rood aanlopend in bosjes geworpen, Titleists berustend opgeborgen voor de back-nine.

De promoladies wachtten ons op met nieuwe Regional-ballen en een hemelse glimlach, zodat de heren van stand in ieder geval de tee van hole 10 goed konden verlaten. De voorliggende vijver wenkte nog wel naar twee Titleists, maar ditmaal zonder succes. Op weg naar de hole struikelden we over de longest drive marker en onze jongeling bleek daar iets voorbij te liggen, echter binnen een stoklengte van de fairway in de rough, jammer, maar wel weer indrukwekkend. De zon stond verticaal en begon wat te vervelen. We smeerden ons nog maar eens in, lieten onze caddies water aandragen en weer verder. De caddies zeulden zonder morren de loodzware tassen, markeerden de onmogelijkste lies, beurden op, zetten tees op de afslagen, wasten clubs en ballen bij het putten, bepaalden volgorde van afslag en putten, deelden onderling hun terere (Zuid-Amerikaanse theedrank), gaven aanwijzingen om onze fouten te corrigeren en waren onvermoeibaar. Zonder hen had deze 40-graden-dag niet gekund. Hole 18 vrat nog een enkele Titleist. maar we roken de stal met de douche, het bier, de lunch en de prijzen, het zat erop. We konden elkaar nog net de hand schudden zo uitgewoond waren we.

Een copieus buffet

De Banco Regional traiteur had intussen bepaald niet stilgezeten. In een prachtige rondom open tent had zij haar tafels gedekt en een copieus buffet opgesteld met de overbekende asado en Argentijnse wijnen, waaraan de dik 150 gasten zich tegoed deden, de muziek ons soms overstemde en we voldaan loten kochten van de Carlos Franco Foundation waarmee minderbedeelde Paraguayanen worden geholpen. De prijsuitreiking en de loterij waren geheel in landsgebruik met veel gelach, kussen voor de promo’s, stoere praat, drank, burdies en droomafslagen. En tot slot de warme handdrukken en omhelzingen. waarmee deze dag bij velen ook begonnen was. De zon stond laag en mijn collega’s genoten nog wat na van deze prachtige dag.