Even een moment van rust, bezinning misschien wel, in deze vierde lockdown. Het helpt me om, in deze donkere dagen, nog meer lichtjes te zien. En lichtjes zijn er overal. Als je maar kijkt.

Zoals vanmorgen, Eerste Kerstdag. Ik wandelde met mijn hond een rondje HGC ‘Overbrug’. Het was prachtig! Enigszins nog wat ongerust vertrok ik aan mijn wandeling nadat ik de dierenarts aan de telefoon had gehad. Mijn excuses, dat ik hem op eerste kerstdag stoorde, had hij aanvaard. Met schaamrood op mijn wangen vertelde ik hem dat mijn hond in een onbewaakt ogenblik een heerlijk stuk verse kersstol van het aanrecht had gepakt. Mijn hond genoot. En die blik… was onbetaalbaar. De poedersuiker had hij achtergelaten. Echter, kerststol met heerlijke dikke rozijnen blijkt voor honden heel schadelijk. De dierenarts adviseerde: een flinke wandeling, lekker wat brokken en hem goed in de gaten te houden. En daar liep ik over het pad, bij de afslag van hole 8, de zwanen in de vijver, een restje sneeuw op de fairway, de zon scheen. Prachtig licht, heerlijk!

De wandelingen neem ik zeker mee naar 2022. Zoals ook het golfen. Wow wat heb ik genoten afgelopen jaar. Dat lief voor jezelf zijn belangrijk is, heeft 2020 me geleerd. En dat heb ik in 2021 vooral geoefend. En dat oefenen in lief zijn, daar ga ik gewoon mee door!

Wat ik achter laat…

Nou ja…. Wat ga ik proberen om achter te laten is een stukje onzekerheid. Onzekerheid over wat er komen gaat, in deze toch ‘vreemde’ tijd met maatregelen. Onzekerheid over hoe ik met deze maatregelen dien om te gaan.