Voor mij was het niet zo moeilijk om te bepalen wie ik als golfvriend zou vragen. Vanaf de allereerste chemokuur die ik moest ondergaan kwam Peter van der Wijst, een neef van Laura, me stimuleren om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar om actief te blijven sporten. Geen gezeur dat je moe bent en dat je lijf ‘ut’ niet doet. Geen ge-ja-maar dat je het nooit 9 holes volhoudt en dat je altijd een toilet bij de hand moet hebben. Je wilde toch altijd sporten? Nou dan! Kom op! Je gaat gewoon met mij mee, ik neem een buggy en jij gaat gewoon naast me zitten en je doet maar wat je wél kunt. Alleen op de green wat putten? Oké. Bij de green wat chippen en dan putten? Oké, je ziet maar, maar je gaat wél mee!

Na de derde chemo had Peter me al zover dat ik een stuk of drie, vier holes helemaal kon lopen en dat ik steeds minder gebruik hoefde te maken van de bijrijdersplaats in de buggy. Al heel vlug had ik de buggy helemaal niet meer nodig; moe maar voldaan zakte ik daarna dan bij D’n Dimpel op een terrasstoel om weer bij mijn positieven te komen. Daar is het niet bij gebleven: inmiddels sjouw ik ook 18 holes zónder buggy over onze mooie stadsparkbaan en kan ik weer, al is het dan op een wat lager niveau en met een wat hogere handicap, weer met iedereen meedoen!

Peter werd natuurlijk uitgenodigd als vriend en zo speelden we als ‘Team 12’, tezamen met Ben Goossens en zijn vriend Frank Smits én met Huub van der Vrande en zijn vriend Willem Mollemans de 18 holes Texas Scramble. Al vlug bleek dat de combinatie van de drie teams een heel erg goede was: de onderlinge sfeer was uitstekend en we stuwden elkaar op tot het maximum van ons golfpresteren.