Afgelopen zondag (9 oktober) was de laatste wedstrijd en werd tevens de einduitslag van de competitie bepaald. We hadden enorm geluk met het weer én met dertig deelnemers. De wedstrijd werd zeer knap gewonnen door Wim van de Westerlo (die niet méér moet gaan winnen, want anders kan hij een herverkiezing als voorzitter wel vergeten, haha).Goede tweede met één slag verschil was Leo van Veghel en Ellen Claessen met nóg een slag meer verschil als derde. Hierbij moet wél worden aangetekend dat Ellen erg veel pech had doordat ze op hole 7 in haar backswing gestoord werd door een enorme knal van een jager, wat resulteerde in 10 slagen op deze hole. In een Stableford wedstrijd zou ze hebben gewonnen.

De competitie werd ook beslist en het is erg spannend geworden. Ik was in een flight ingedeeld met Fred Berkers en Marianne de Kimpe, zijnde de spelers met de meeste kans om te winnen. Fred had een voorsprong van 8 slagen op mij en Marianne moest extreem goed spelen om nog een rol van betekenis te spelen. Ik kon echter een hele slechte score wegstrepen en als ik met 18 slagen mijn handicap zou spelen en Fred zich niet zou verbeteren, dan zou ik winnen. Na 9 holes en een tripple-bogey op zowel hole 1 als 5 was ik na 9 holes al 12 slagen kwijt. Nu kan ik als gepensioneerd accountant beter rekenen dan golfen en het was duidelijk dat ik maar 6 slagen te verliezen had op de tweede 9 holes. Na een double-bogey op hole 14 was ik er daarvan al 5 kwijt, maar een birdy op hole 15 gaf weer wat hoop. Fred en Marianne speelden niet heel goed en zouden zich niet meer kunnen verbeteren. Uiteindelijk viel op hole 18 de beslissing. Met een par zou ik winnen, met en bogey zouden we gaan verlengen en met double-bogey zou Fred winnen. Mede door een zeer positieve en sportieve opstelling van Fred, die mij motiveerde, maakte ik de par en won dus de competitie.