De korte broeken aan!
Prachtig weer, dus veel korte broeken aan, nou ja wat heet kort; met toch nog wel hele witte benen aan de slag. Allemaal flights van drie, praat ook wat gemakkelijker. We zwoegden ons door de baan, het werd steeds warmer en wij vermoeider; ook wij zijn de jongsten niet meer, al laten we dat niet zien! Aan het gepuf kon je het wel horen.
Toen ik van de baan kwam en iemand vroeg hoeveel punten ik had gescoord en ik antwoordde 23, kwam er wat hoongelach en ging men verder met het gesprek, want iemand met een torenhoge handicap, loopt op een vreemde baan niet ineens als iemand die echt kan golfen. Maar zij konden niet weten dat verre putts, die normaal gesproken echt niet in het gaatje belanden, dat nu wél deden. Dat als je normaal over water moet slaan, het balletje erin plonst, maar dat het nu keurig over het slootje zweefde. Dan ziet de wereld er ineens totaal anders uit en de behaalde punten ook.
Toen gezamenlijk aan de maaltijd, met 30 dames aan een lange tafel en met mijn ontluikende doofheid liet ik de luide gesprekken af en toe maar even voor wat ze waren – en dat merkte niemand want zo werkt dat. De maaltijd vond ik niet om te juichen en dat heb ik dan ook niet gedaan, maar ook hier geldt ‘smaken verschillen’.
De eerste prijs
En daar kwam de prijsuitreiking. Ja hoor, ik had de eerste prijs, niet normaal. De tweede prijs was voor Mieke van Houdt en de derde prijs voor Christien Jacobs en laten wij alle drie nou in de Vuurdoorn wonen, zeg maar ‘De Vuurdoorngirls’, nu zijn wij dus verantwoordelijk voor de organisatie van het uitstapje van volgend jaar.
Wat de toekomst brenge moge!
Op een geweldig goed gevulde prijzentafel lag voor iedereen wel iets leuks, goed gekozen door de organiserende dames, die de hele dag trouwens heel plezierig en fijn geregeld hadden, chapeau! Wij moeten het volgend jaar nog maar zo voor elkaar zien te krijgen, maar we gaan ons best doen.
Tot gauw weer op de golfbaan!
