Ja, natuurlijk herinnert u zich dat en nu weet u ook weer dat ik dat verslag eindigde met een aarzelende opmerking over het feit dat er bij onze vrijwilligers en bij Loek en mij een onbevredigend gevoel achter bleef; tóch nog een niet opgelost probleem… Ik zou daar toch nog op terugkomen? Vooruit, bij dezen: daar gaat ie dan:

Nou, dat zit zo:

U moet dan weten dat die ruim duizend euro’s na het allereerste georganiseerde golffeest voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel van 2006 meteen alweer zo goed als op waren… Ook die golfdag voor mensen met een beperking was indertijd een doorslaand succes en schreeuwde om een jaarlijks vervolg! Maar ja, de Rabo-golfpartij en het bij opbod verkopen van de gewonnen prijzen was een eenmalige gebeurtenis en de boekhouding voor het goede doel oogde angstvallig leeg…

Jarenlang is er gebedeld om dit prachtige evenement gesubsidieerd te krijgen; álle registers zijn daarbij opengetrokken, álle netwerken die we beschikbaar hadden zijn aangesproken en diverse subsidieverstrekkers kregen in de loop der jaren een sik van ons. Organisaties die cultuur en sport steunen, aardige individuen uit besturen van stichtingen en regionale banken bleven ons stimuleren, adviseren en zo mogelijk de helpende hand rijken. En jawel, daardoor mocht het resultaat er telkens toch weer zijn. Jaar-in-jaar-uit lukte het uiteindelijk om in juni de golfdag voor mensen uit onze regio met een beperking georganiseerd te krijgen. Dat is al die jaren zo doorgegaan tot aan de Corona-pandemie. Net daarvoor had onze eigen Business Club nog een mooie aanvullende subsidie verstrekt, waardoor het evenement minstens nóg een keer door kon gaan. Een prachtig gebaar, maar dat geld is, helaas, voor het grootste deel ook nu al weer besteed.

De voorbereidingen

Daar komt bij dat Loek en ik inmiddels de jongsten niet meer zijn en dat onze gezondheid te wensen over laat. We zijn dan nog wel niet helemaal murw en moe gebeukt, maar we voelen dat het frisse elan van weleer er toch ook niet meer is. Dat deed ons bij de voorbereidingen van de ORO-golfdag verzuchten ‘dat het nu mooi geweest is, dat dit de laatste keer maar moest wezen en dat we het laatste saldo op de rekening maar moesten overboeken naar ORO’. Dáár hoorde het restant van het subsidiegeld in onze visie thuis. En kijk, dát nu was de boodschap die we voor onze vrijwilligers en voor de leiding van ORO naar voren brachten. Direct ná de evaluatie van de zo geslaagde golfdag voor mensen met een verstandelijke beperking, in de stralende zon zittend op het terras bij D’n Dimpel sloeg onze mededeling in als een bom…

De reacties in het kort samengevat: dat kón helemaal niet en dat mócht helemaal niet…